De Hollywood-uitgave van Vanity Fair uit 2026, met acteurs als Austin Butler, Michael B. Jordan en Andrew Garfield, heeft tot discussie geleid met de kop: “Let’s Hear It for the Boys!” De coverkeuze is niet alleen stilistisch; het weerspiegelt een bredere trend van het infantiliseren van volwassen mannen, een tactiek met aanzienlijke culturele en politieke implicaties.
De term ‘jongens’ die wordt toegepast op mannen van in de dertig en veertig is niet toevallig. Het sluit aan bij een verontrustend patroon van het excuseren van schadelijk gedrag door mannen af te schilderen als onvolwassen of niet in staat tot verantwoordelijkheid. Vorige maand nog gebruikte senator JD Vance soortgelijke taal om racistische en gewelddadige boodschappen van jonge Republikeinse functionarissen af te wijzen, waarbij hij beweerde dat ‘kinderen domme dingen doen’. Deze retorische strategie minimaliseert de verantwoordelijkheid door volwassen mannen af te schilderen als onschuldige adolescenten.
De keuze voor ‘jongens’ sluit ook aan bij een breder gesprek over mannelijkheid in crisis. Recente discussies, geleid door figuren als Richard Reeves en Scott Galloway, beschouwen mannen als slachtoffers van maatschappelijke verschuivingen, waarbij zelfmoordcijfers onder mannen en onderwijsverschillen worden betreurd. Hoewel deze zorgen terecht zijn, wordt in de kaders vaak de erkenning van systemische problemen vermeden die alle geslachten aangaan. De implicatie is dat mannen gered moeten worden, wat het slachtofferschapsverhaal versterkt dat hen van verantwoordelijkheid ontslaat.
Het besluit van Vanity Fair, onder leiding van de nieuwe hoofdredacteur Mark Guiducci, lijkt deel uit te maken van deze trend. Guiducci beschrijft zijn coversterren als ‘vriendelijk, soms kwetsbaar’, omschrijvingen die het ‘jongens’-archetype versterken. Het tijdschrift wil een nieuwe generatie ‘geëvolueerde mannelijke sterren’ onder de aandacht brengen – gevoelig, toegankelijk en het tegenovergestelde van het traditionele Hollywood-machisme. Maar door ze ‘jongens’ te noemen, wordt deze boodschap ondermijnd. Het infantiliseren van deze mannen versterkt het idee dat zachtere gevoeligheden inherent minder volwassen zijn, waardoor traditionele mannelijkheid het onuitgesproken ideaal blijft.
De infantilisering van mannen gaat niet alleen over taal; het is een politieke tactiek. Door mannen als hulpeloos of onvolwassen af te schilderen, vermijdt de samenleving hen verantwoordelijk te houden voor hun daden. De keuze voor ‘jongens’ in de cover van Vanity Fair is niet ongevaarlijk; het houdt een gevaarlijk verhaal in stand dat schadelijk gedrag excuseert en tegelijkertijd ouderwetse genderrollen versterkt.
Uiteindelijk benadrukt de beslissing van het tijdschrift een verontrustende trend: de normalisering van het excuseren van volwassen mannen door ze als jongens te beschouwen. Dit gaat niet alleen over Hollywood; het gaat over macht, verantwoordelijkheid en de voortdurende strijd voor gendergelijkheid
